Beautiful Freaks

alternative music pirate radio / reviews

tallest man on earth

Haldern is een dorp vlakbij de Duits-Nederlandse grens. Groter dan Werchter of Landgraaf, andere festivaldorpen, met naast de bekende kerk – in Haldern een mooie gothische met achterin prachtig glas-in-lood, uw verslasggever heeft er een kaarsje brandend achtergelaten – een grote supermarkt, wat bakkers, een pizzeria waar ook het ijs goed smaakt en, niet te vergeten, een plaatselijke kroeg. Ook wel bekend als de Haldern Pop Bar. In de achtertuin van deze bar heeft Wolfgang Linneweber van het Haldern Pop-festival de persleden, herkenbaar aan het gouden keycord om hun nek met een kaartje met de tekst presse eraan vast, bij elkaar geroepen voor een persconferentie. Een zonnige zaterdago chtend. Wolfgang, binnen Haldern bekend als ‘Linne’, vertelt over het festival, de filosofie erachter en de toekomst ervan, maar tijdens het traditionele vragenvuurtje na zo’n toespraak blijkt de Duitse pers vooral geïnteresseerd te zijn in de misstanden rondom de Spiegelzelt op donderdag, en dan vooral de veel te lange schlange. De discussie tussen de journalisten die daaruit oplaait eindigt helaas onbeslist, omdat de Groningse band The Black Atlantic in de bar een optreden gaan geven. Goed, maar iets te druk om echt wat van mee te krijgen, zeker als je maag rammelt.

Nee, voor uw verslaggevers begint de laatste dag van Haldern Pop 2010 pas in de late middag, met Fanfarlo. Het Zweeds/Britse vijftal maakt een combinatie van indiefolk, baroque-pop en post-punk. De muziek is vrolijk en past dus goed bij de onverwachts hete nazomerzon die die dag scheen. Het grootste probleem van Fanfarlo is dat de band geen echte hit heeft: een nummer waarop je als luisteraar eigenlijk het hele optreden wacht en dat, als het tegen het einde van de set gespeeld wordt, een golf van euforie door het publiek heen laat gaan, ontbreekt.

Hoewel zowel de mainstage als de Spiegelzelt elkaar goed afwisselen qua geprogrammeerde bands, weet geen enkele muziekgroep ons echt te boeien. Frightened Rabbit klinkt vanuit de perstent als een cliché indierock-bandje met een folk inslag, waarvan de leden ongetwijfeld baarden hebben. Blood Red Shoes, een jongen-meisje duo à la The White Stripes bestaande uit Steven Ansell op drums en Laura-Mary Carter op gitaar, is geen typische Beautiful Freaks muziek en op een enkele meescheeuwer na weet de garagepunk van de twee ons niet enthousiast te maken. De Ierse Villagers hadden we dan wel erg naar uitgekeken, mede dankzij hun nominatie voor de Mercury Music Prize, maar helaas hebben we de band moeten missen.

Iets leuks hoorden we pas weer in de avond, namelijk Pitchfork-bandje Bear in Heaven in de tent. Vanwege de hitte daarbinnen bleven wij buiten voor het scherm zitten om te kijken, maar ook daar bleef het optreden overeind. De muziek van deze hippe jongens uit – het zou eens niet – Brooklyn, New York, laat zich moeilijk beschrijven. Experimenteel, dat zeker. Duistere indierock met veel achtergrondgalm wordt gecombineerd met krautrock-achtige electronica, overgoten met psychedelica en daarvan maakt de band dan popmuziek. Ongetwijfeld een leuke verrassing.

De artiesten die Haldern Pop dit jaar afsloten waren alledrie van hoog niveau en achter elkaar een ware killer-combi. Die begon met The Tallest Man on Earth – nee, hij is níet heel lang – om een uur of 10. Alleen gewapend met een gitaar en zijn stem, die klinkt als Bob Dylan die The Beatles’ Twist and Shout heeft gezongen, speelt de Zweedse Kristian Matsson intens mooie liedjes. Love Is All is zijn variant van een liefdesliedje – ronduit duister, met de meer dan memorabele regel ‘Love is all, from what I’ve heard, but my heart’s learned to kill / Oh, mine has learned to kill‘. Zelfs van het stemmen van zijn gitaar maakt Matsson wat moois, en het is dan ook een grote programmeerfout om The Tallest Man on Earth slechts een halfuur te laten spelen – hij vond het zelf ook jammer.

Na dit veel te korte halfuur van verstillende en bij vlagen dromerige muziek schudden de woozy sounds van Yeasayer – ja, ook zij komen uit Brooklyn – het publiek weer even lekker wakker. Wat ons vooral verbaasde was hoe anders de liedjes van Yeasayer per optreden klinken. Dit is nu de vierde keer dat we de groep live aan het werk zien – een stuk beter geplaats op het hoofdpodium in plaats van in de tent, zoals op Rock Werchter – en een liedje is geen twee keer hetzelfde. Maar altijd even dansbaar en natuurlijk die typische Yeasayer-sound. Voorlopig blijven ze nog niet vervelen.

En dan, na lang maar aangenaam wachten, de headliner van het Duitse Haldern Pop: The National. In Tivoli, Utrecht hadden we al kunnen aanschouwen hoe hun muziek live aan intensiteit wint en regelmatig overweldigend groots kan klinken, sacraal haast. Met gevouwen handen spuugt Matt Berninger de zinnen soms ziedend uit. Uit elk nummer spreekt een bepaalde mate van importantie. Zeker in een plechtig nummer als England is dat goed te horen. Helaas had The National aan het begin van hun set last van geluidsproblemen die pas over de helft werden verholpen. Dapper om toch door te spelen, als je weet dat elk lied gewoon slecht klinkt en op die manier ongelofelijk aan kracht inboet, en het was aandoenlijk om te zien hoe vervelend Berninger het vond. Toen de problemen eenmaal over waren hervatte de band zich gelukkig en liet zien wat ze echt in huis hebben. England was al genoemd, ook Fake Empire en natuurlijk Terrible Love bliezen ons omver. Al met al zonde van de eerste helft, maar wat we in de tweede helft hebben gehoord bewijst wel dat The National een ijzersterk concert kan neerzetten. Een waardige festivalafsluiter. O ja, driemaal raden waar The National vandaan komt…

Eindoordeel: Haldern Pop is een klein, gezellig festival met een paar voordelen ten opzichte van grotere festivals, zoals het veel goedkopere eten, de schone WC’s – porseleinen potten nota bene! – en draadloos internet op grote delen van het terrein. Helaas waren er ook een paar dingen slecht geregeld: de chaos rondom de Spiegelzelt donderdag was al genoemd, ook wat betreft de perstent waren er enkele misverstanden en er was misschien iets te veel controle.

De line-up was heel erg goed en ondanks enkele tegenvallers hebben we dagelijks genoten van goede optredens. Wel jammer dat de verdeling van de bands zo ongebalanceerd was: dat de donderdag niet zulke grote namen had vanwege het ontbreken van een mainstage kan ik nog inkomen, maar ook de balans tussen de vrijdag en zaterdag was niet helemaal goed.

Kortom: een leuk festival op een goede locatie met zeker zaterdag prachtig weer en een line-up die niet doet vermoeden dat er maar 5000 kaartjes verkocht worden. Terecht uitverkocht en de logistieke oneffenheden nemen we maar voor lief. Voor alle liefhebbers van indiemuziek een aanrader!

The Tallest Man on Earth - The Wild HuntThe Tallest Man on Earth is Kristian Matsson man uit Zweden en heeft zomaar een héél mooie folkplaat gemaakt. Hun debuut is helaas langs me heen geschoten, maar The Wild Hunt klinkt als een prima tweede album en is een recensie waard. De muziek bestaat, op de piano in het afsluitende nummer, alleen maar uit de rauwe stem en gitaarbegeleiding van Matsson, maar varieert binnen dat kader van ingetogen, droevige liedjes tot iets als het uitbundige King of Spain. En het mooie is dat The Wild Hunt een echte luisterplaat is: op misschien datzelfde King of Spain na kan je geen enkel liedje even snel los luisteren, en elke luisterbeurt ontdek je wel weer een nieuw nummer dat uitgroeit tot nog een favoriet op dit album.

continue reading…