Beautiful Freaks

alternative music pirate radio / reviews

spannend

The National - High VioletToen The National in 2001 hun titelloze debuut uitbracht had niemand kunnen verwachten dat deze band nog eens uit zou groeien tot een van grootste en mooiste bands uit het huidige indiefolk aanbod. Ook de opvolger Sad Songs for Dirty Lovers bleek nog niet geschikt voor een echt groot publiek en pas vanaf de release van Alligator in 2005 kwam The National echt op gang. Toch zullen de meesten die drie albums pas ontdekt hebben ná het uitkomen van Boxer, dat zich sindsdien mocht scharen tussen de moderne klassiekers. Warme en droevige liedjes, een combinatie die hoop doet ontstaan, aangevuld met op zijn minst interessante arrangementen die uiteenliepen van post-punkrevival-gitaarrock à la Interpol tot subtiel bombasme of juist zachte, op het eerste gehoor zelfs lieflijke nummers. Maar het allermooiste aan The National is natuurlijk die stem van Matt Berninger. Diep en monotoon en vol gebrokenheid maar toch warm. Maar wat brengt het nieuwste wapenfeit High Violet van de band ons?

continue reading…

MGMT - CongratulationsNaast Yeasayer kennen we ook MGMT als een van de hipste bandjes uit het epicentrum van de hedendaagse indiemuziek, de New Yorkse wijk Brooklyn. In 2008 werden we al aangenaam verrast met de hitgevoelige popmuziek van deze neo-hippies, die vooral leunden op elektronische beats. Fijne deuntjes, maar misschien net iets te drammerig en al snel waren we ze beu. Het tweede album van MGMT, Congratulations, ligt wat moeilijker dan hun debuut. De moeilijke tweede waar altijd over wordt gesproken. In plaats van mooie maar simpele popliedjes zijn die op Congratulations moeilijk te doorgronden werken (werken ja, te danken aan het feit dat Siberian Breaks 12 minuten duurt!), nog eclectischer alle kanten uit schietend dan voorheen maar met een veel minder grote focus op de elektronica. De grote vraag: blijft MGMT voor altijd in de schaduw staan van hun lichtelijk geniale debuut?

continue reading…

The Veils - Finn

continue reading…

Gisteren zou ik met Abel naar Midlake in Paradiso gaan. Maar er gaat bij ons altijd vanalles mis, en ook deze keer; Abel was ziek. Te ziek om mee te gaan. Geen enkele van onze vrienden had zin of tijd om mee te gaan (of ze vonden de muziek niet leuk). Uiteindelijk is Andreas (jeweetwel, die man van Burgerwaanzin die ook m’n vader is) meegegaan, met de voorwaarde dat hij om half 10 weer weg moest. Dat is uiteindelijk 10 uur geworden, want het concert was toch wel erg goed.

continue reading…