Beautiful Freaks

alternative music pirate radio / reviews

pop

Arcade Fire - The Suburbs

Arcade Fire heeft met nieuwe plaat ‘The Suburbs’ het bewijs gebracht dat je nooit op je eerste oordeel af moet gaan: de eerste keer dat ik het album luisterde was ik hevig teleurgesteld. Waar waren hier de pakkende liedjes als Rebellion (Lies) of de grootse nummers met over-the-top bombasme zoals die op Neon Bible stonden. Ja, we hadden het poppy titelnummer, maar dat vond ik toch te gezapig. We Used to Wait was dezelfde grootsheid aangemeten als een No Cars Go en vind ik ook nu nog het beste nummer van het album. Maar nergens ervaarde ik zo’n heftige emotie als op eerdere nummers van de band.

continue reading…

Crowded House - IntriguerHet nieuwe album Intriguer van de band Crowded House kwam op 9 juni uit, dus het is eens tijd geworden om het onder de loep te nemen. Crowded House werd in de jaren ’90 ‘de nieuwe Beatles’ genoemd (net zoals ondermeer Oasis, hoewel Oasis eerder zichzelf tot de nieuwe Beatles kroonde). Nadat Neil Finn Crowded House oprichtte in 1986 verwierven ze hun eerste grote succes in 1993, met de release van Together Alone, waarmee ze toentertijd de prijs voor de beste internationale act van Q-magazine wonnen en dus boven grote namen als U2 en Nirvana eindigden. Hoewel ze daarvoor ook al succes hadden gehad met onder andere Weather With You en Four Seasons in one Day, mijn persoonlijke favoriet. In 1996 stopte de band (na het uitbrengen van de best-of Recurring Dream) omdat Neil bang was om zich te herhalen. Hij zei meermaals dat Crowded House nooit meer zou spelen, maar in 2007 gebeurde het dan toch; Time on Earth is het reüniealbum van de band geworden. Meestal wordt na een reüniealbum alweer gestopt, maar Crowded House ging door met albums maken, en bijna drie jaar later is hier Intriguer.

continue reading…

Nada Surf - If I Had a Hi-FiNada Surf is zo’n band die al betrekkelijk lang – hun debuutalbum kwam in ’96 uit – bestaat, maar nog altijd niet de bekendheid heeft gekregen die ze verdienen. Daarmee bedoel ik geen mainstream-bekendheid of volle zalen zoals de wat populairdere indiegroepen, maar in alternatievere contreien een bekende naam. Terwijl Nada Surf wel ultieme indiepop maakt, geperfectioneerd op Let Go uit 2002, maar op het nieuw verschenen If I Had a Hi-Fi (de naam van het album is trouwens een palindroom) nog altijd even vluchtig, dromerig, opgewekt, rammelend en mooi als altijd.

continue reading…

Kate Nash - My Best Friend Is YouEnkele jaren geleden scoorde Kate Nash een paar fijne popliedjes als het vrolijke doch boze kleine meisje dat aangenaam piano speelde, hoewel soms spelen overging in slaan en zingen verandere in schreeuwen. Maar dat zorgde juist wel voor een soort waardering en het was toch een nieuw geluid en daar ben ik altijd een voorstander van. Dat was drie jaar geleden en ach, je weet het hoe het gaat met dit soort popsterretjes: ze komen en gaan. Vorig jaar was Lily Allen de grote winnares op dat gebied en ik hoop dat Marina Diamandis het stokje dit jaar gaat overnemen, en Hollywood was nu al een bescheiden hitje dus dat zou zomaar eens kunnen gebeuren. Maar goed, terug naar Kate Nash:  ik denk niet dat zij de popdiva van 2010 wordt. Het geluid van haar nieuwe album My Best Friend Is You heeft nog net wat meer dan op haar debuut een alternatief randje en mijn voorspelling is dat Kate Nash verdwijnt naar de underground.

continue reading…

MGMT - CongratulationsNaast Yeasayer kennen we ook MGMT als een van de hipste bandjes uit het epicentrum van de hedendaagse indiemuziek, de New Yorkse wijk Brooklyn. In 2008 werden we al aangenaam verrast met de hitgevoelige popmuziek van deze neo-hippies, die vooral leunden op elektronische beats. Fijne deuntjes, maar misschien net iets te drammerig en al snel waren we ze beu. Het tweede album van MGMT, Congratulations, ligt wat moeilijker dan hun debuut. De moeilijke tweede waar altijd over wordt gesproken. In plaats van mooie maar simpele popliedjes zijn die op Congratulations moeilijk te doorgronden werken (werken ja, te danken aan het feit dat Siberian Breaks 12 minuten duurt!), nog eclectischer alle kanten uit schietend dan voorheen maar met een veel minder grote focus op de elektronica. De grote vraag: blijft MGMT voor altijd in de schaduw staan van hun lichtelijk geniale debuut?

continue reading…

Het is lente! Na een regenachtig paasweekend (vandaar ook geen zomerhit vorige week) schijnt de zon de afgelopen twee dagen weer volop en ook de komende dagen, als het weerbericht een keer gelijk heeft. Voor mij en vele anderen het ideale tijdstip om in plaats van die depressief-makende uitgesponnen en zwaarmoedige rocknummers, veelal op LP, weer eens te gaan luisteren naar dé indie zomerhits! Ook deze keer help ik Beautiful Freaks lezers weer met kiezen welke nummers er nou echt op je iPod moeten deze zomer, welke je alvast moet oefenen om mee te zingen op de komende festivals of gewoon op straat de neuriën. Een gezonde afwisseling van recente indiehits en ‘gouwe ouwes’ komen in deze rubriek langs en vandaag is dat een liedje van vorig jaar, dat geen grote hit is geworden en ook door mij pas net ontdekt is: Let’s Go Surfing van The Drums! Hij komt ook weer in de uitzending van aanstaande maandag, trouwens.

continue reading…

Vandaag stond er eigenlijk één instrument centraal in de uitzending: de viool. Bijna in elk liedje, van de indie ‘nerd’-rock van Wilco tot de jaren ’50 bubblegum-pop producerende hedendaagse bands. Dat was ook iets wat in deze uitzending veel voorkwam: bands die teruggrijpen naar het verleden. Zowel London Town van The Magic Theatre als God Help The Girl met een gelijknamig nummer en Camera Obscura‘s French Navy. Abel vulde dat natuurlijk aan met echt ouderwetse muziek uit de ’50s en ’60s met onder andere The Beatles, Marvin Gaye en Elvis Presley. Ook nog wat indierock en britpop, het gebruikelijke Oasis-nummer van Abel, om af te sluiten met de baroque-pop van Arcade Fire die mooi combineerde met Fanfarlo, David Bowie en gek genoeg ook met Bob Dylan.

continue reading…

Jonsi - GoJón Þór Birgisson, artiestennaam Jónsi, is bekend van de IJslandse post-rockband Sigur Rós maar nu solo gegaan en heeft een prachtig debuutalbum (Riceboy Sleeps van Jónsi & Alex niet meegerekend) uitgebracht, Go. De zanger waarvan de stem niet langer uit zijn keel lijkt te komen maar uit het topje van zijn hoofd maakt in zijn eentje niet langer sferische, langgerekte en ijskoude post-rock zoals die van Sigur Rós maar laat een heel andere kant van zichzelf zien met popliedjes die weliswaar niet direct warm klinken (ze voelen aan als een vanille-ijsje op een warme zomermiddag) maar wel vrolijk, lichtelijk gestoord en rijkelijk georchestreerd.

continue reading…

Field Music - MeasureDe beste naam voor een band ooit was The Beatles. Hoe goed hebben zij ervoor gekozen om het Engelse meervoud van ‘kevers’ zo onopvallend te verbasteren dat daarin hun muziekstijl – uit hun vroege periode – de beatmuziek of merseybeat, zou terugkeren. Merseybeat maakten ze niet meer tijdens hun muzikale hoogtepunten, en de band is natuurlijk veel bekender geworden dan de stroming zelf. Vandaar dat er nu nog altijd bandjes komen en gaan met hun muzikale ‘roots’ in de late sixties, vrolijke maar intelligtente popdeuntjes. Sommige bandjes vallen op, andere raken weer in de vergetelheid. Field Music is een band waarbij de invloed van The Beatles en andere popbandjes uit die tijd niet te ontkennen valt, maar waarbij het niet duidelijk is of we dit weer moeten vergeten of blijven beluisteren.

continue reading…

Het is lente (Hoewel het weer vandaag weer wat minder was. Gisteren was wel een topdag!)! Tijd dus om alle depressieve-mannen-in-de-winter-folkplaten weer in de kast te leggen om even te laten verstoffen en je iPod vol te stouwen met dé indie zomerhits van 2010!  Om de zoektocht naar die liedjes wat te vergemakkelijken ga ik in deze rubriek in elk geval elke week een van die uiterst vrolijke, misschien soms zelfs over-the-top, liedjes uitlichten, die je de hele zomer en de volgende ook nog op repeat kan zetten. Liedjes met een meezingbaar ‘lalalala’-refrein, liedjes die je misschien nog wel op de festivals zal meeblèren, een combinatie van net uitgebrachte indiejuweeltjes of ‘gouwe ouwes’ die nooit goed ontdekt zijn. Dit keer schrijf ik over London Town van The Magic Theatre, het liedje dat mij dit jaar de winter door heeft geholpen. Dat zij met London Town een van de leukste zomerliedjes in huis hebben gehaald beseften ze zelf ook; ze hebben de releasedatum van hun album speciaal naar begin juni verplaatst om ook op TV en de radio een zomerhit te scoren. Bij Beautiful Freaks zijn ze dat nu al en aanstaande maandag is London Town dan ook te horen op Radio Patapoe.

continue reading…