Beautiful Freaks

alternative music pirate radio / reviews

indie

The National - High VioletToen The National in 2001 hun titelloze debuut uitbracht had niemand kunnen verwachten dat deze band nog eens uit zou groeien tot een van grootste en mooiste bands uit het huidige indiefolk aanbod. Ook de opvolger Sad Songs for Dirty Lovers bleek nog niet geschikt voor een echt groot publiek en pas vanaf de release van Alligator in 2005 kwam The National echt op gang. Toch zullen de meesten die drie albums pas ontdekt hebben ná het uitkomen van Boxer, dat zich sindsdien mocht scharen tussen de moderne klassiekers. Warme en droevige liedjes, een combinatie die hoop doet ontstaan, aangevuld met op zijn minst interessante arrangementen die uiteenliepen van post-punkrevival-gitaarrock à la Interpol tot subtiel bombasme of juist zachte, op het eerste gehoor zelfs lieflijke nummers. Maar het allermooiste aan The National is natuurlijk die stem van Matt Berninger. Diep en monotoon en vol gebrokenheid maar toch warm. Maar wat brengt het nieuwste wapenfeit High Violet van de band ons?

continue reading…

Foals - Total Life ForeverIn 2008 bracht Foals hun debuutalbum Antidotes uit. In het kader van Melt! Festival 2009 beluisterde ik dat album (ik ben uiteindelijk niet gegaan). Dat was leuk voor een keer of twee maar mistte diepgang. De muziek was net iets te springerig en flauw en bovendien heeft Yannis Phillippakis een nogal onaangename stem, die mij in combinatie met de muziek niet zo goed wist te bekoren.
Doordat het debuut mij toch al niet wist te boeien heeft Foals geen last van het moeilijke-tweede-syndroom: het kon eigenlijk alleen maar meevallen, en dat deed het ook. Weliswaar is de muziek nog steeds springerig en de stem van Yannis Phillippakis (wat een naam trouwens) onaangedaan, andere invloeden zijn naar binnen geslopen en de band is ook wat meer gaan experimenteren.

continue reading…

Nada Surf - If I Had a Hi-FiNada Surf is zo’n band die al betrekkelijk lang – hun debuutalbum kwam in ’96 uit – bestaat, maar nog altijd niet de bekendheid heeft gekregen die ze verdienen. Daarmee bedoel ik geen mainstream-bekendheid of volle zalen zoals de wat populairdere indiegroepen, maar in alternatievere contreien een bekende naam. Terwijl Nada Surf wel ultieme indiepop maakt, geperfectioneerd op Let Go uit 2002, maar op het nieuw verschenen If I Had a Hi-Fi (de naam van het album is trouwens een palindroom) nog altijd even vluchtig, dromerig, opgewekt, rammelend en mooi als altijd.

continue reading…

1. Eels – Beautiful Freak

2. Johnny Cash – The Mercy Seat
3. Jakob Dylan – Truth for a Truth

4. Bob Dylan – Shelter from the Storm
5. Simon&Garfunkel – A Simple Desultory Philippic (Or How I Was Robert McNamara’d into Submission)
6. Jack Johnson – Do You Remember

7. The Drums – Let’s Go Surfing
8. MGMT – It’s Working
9. Jónsi – Time to Pretend

10. Yeasayer – I Remember
11. The Waterboys – Trumpets
12. The Cure – Fascination Street

13. Kate Bush – Running Up That Hill (A Deal With God)
14. The Cocteau Twins – Ivo
15. Avril Lavigne – Alice

16. Green Day – Holiday
17. Oasis – Helter Skelter
18. The Beatles – Helter Skelter

19. Nick Cave & The Bad Seeds – The Mercy Seat

Voor het archief en de uitleg, druk op de ‘read more’-link rechts onderaan dit bericht.

continue reading…

Field Music - MeasureDe beste naam voor een band ooit was The Beatles. Hoe goed hebben zij ervoor gekozen om het Engelse meervoud van ‘kevers’ zo onopvallend te verbasteren dat daarin hun muziekstijl – uit hun vroege periode – de beatmuziek of merseybeat, zou terugkeren. Merseybeat maakten ze niet meer tijdens hun muzikale hoogtepunten, en de band is natuurlijk veel bekender geworden dan de stroming zelf. Vandaar dat er nu nog altijd bandjes komen en gaan met hun muzikale ‘roots’ in de late sixties, vrolijke maar intelligtente popdeuntjes. Sommige bandjes vallen op, andere raken weer in de vergetelheid. Field Music is een band waarbij de invloed van The Beatles en andere popbandjes uit die tijd niet te ontkennen valt, maar waarbij het niet duidelijk is of we dit weer moeten vergeten of blijven beluisteren.

continue reading…

Het is lente (nu ook officieel, astronomisch gezien! Tijd dus om al je winterplaten weer in de kast te zetten (en in september het stof er weer van af te blazen) en je iPod te vullen met dé indie zomerhits van 2010. Om je daarbij te helpen ga ik in deze rubriek een liedje uitlichten dat geschikt is om de komende zes maanden op repeat te zetten. Liedjes die je kan meezingen, -schreeuwen en -blèren, liefst met duizenden anderen op de festivalweide, en zelfs na augustus niet meer uit je kop kan krijgen. Een mix van recentie indie-hits en ‘gouwe ouwes’, die ook nog eens gedraaid worden in de radio-uitzending. In aflevering twee van deze rubriek Pow Pow Pow van Nederlandse band NeWax, een liedje dat misschien wel het hele seizoen niet meer overtroffen zal worden.

continue reading…

Florence + the Machine - LungsTrouwe luisteraars van ons radioprogramma herinneren zich vast nog wel onze eerste uitzending, Happy Soul Birthday, met soul uit de 60s (o.a. Otis Redding & Nina Simone). Ik mopper al maanden dat de soul zowat uitgestorven is. Maar toen ik Florence & the Machine hoorde klopte mijn hart toch wat harder. Het is weliswaar geen onvervalste soul zoals Nina Simone maar je hoort de soul duidelijk terugkomen! Florence is nog een jonge zangeres die pas in 2008 doorbrak door in het voorprogramma van MGMT te spelen op Glastonbury. Ze won in 2009 ook de Critics’ Choice Award, een prijs van muziekcritici voor nieuw talent. Toch lijkt het alsof deze vrouw met haar opvallende rode haren geboren is voor het artiestenleven. Als je de overtuiging van haar liveoptredens ziet begrijp je niet dat ze amper twee jaar is doorgebroken!

continue reading…