Beautiful Freaks

alternative music pirate radio / reviews

abel

Nogmaals excuses voor het laat posten van dit verslag, maar beter laat dan nooit.

Pinkpops zaterdag begon met erg goed weer, verrassend voor diegenen die het weerbericht hadden gevolgd, maar we mochten niet klagen. Rond half 11 mijn bed uit gerold, pijntjes door mijn lichaam maar desalniettemin had ik zin in Editors en natuurlijk headliner Green Day. Het ontbijt op de camping viel me erg mee, elke dag at ik hetzelfde recept (conservatief als ik ben). Drie tosti’s vulden elke ochtend mijn maag, daar kwam dan nog vaak friet en ander fastfood bij. Rond een uur of twee waren we aangekomen op het terrein. Nadat we hadden genoten van het weer en wat hadden gedronken (het zou tenslotte een enorm lange dag worden in de voorste regione van PinkPop) begonnen we met de Nederlandse toch wel revelatie C-mon & Kypski die echt een vette show neerzette. Kyteman was te gast en niet alleen Kyteman maar iedereen ging los als een gek. Kortom, echt een leuk feestje om een beetje in the mood te komen.

Bij Mando Diao stonden we vooraan, tegen het voorste hek. Ze rockten wel maar ze waren niet echt goed, enorm hard geluid en spetterende gitaren maakten samen toch niet wat je van Mando Diao zou verwachten. Maar dit was voor mij ook niet zo’n heel belangrijk optreden, ik keek vooral uit naar Editors. Inmiddels was de lucht al vrij gevaarlijk bewolkt en Editors waren helaas niet zo goed als ik zou hopen, hun nieuwste CD valt me dan ook wat tegen. Er waren wel ‘klassiekers’ als Munich, The Racing Rats en Smokers Outside the Hospital Doors, maar de rest leek allemaal een beetje op elkaar, er zaten geen leuke live-experiences in. Ik had meer verwacht omdat hun eerste twee CD’s echt pareltjes zijn.

Pinkpop - Green DayHierna begon het een beetje te motregenen en na een uur wachten stond er opeens een konijn op het podium. Ik was niet geïnformeerd maar ben er inmiddels achter gekomen dat dit konijn met twee biertjes in zijn hand een vaste Green Day act is (van hun nieuwste tour). Green Day knalde er in, het voorste vak ging los en ik raakte iedereen kwijt. Sinds dat moment ben ik afwisselend met mijn vrienden geweest, totdat B.J. Armstrong weer zei: I want you to go f*cking crazy! en de hele menigte gehusseld werd. Geen probleem want een van mijn vrienden is vrij groot en dus zag ik zijn hoofd steeds bungelen. Do you know your (fucking) enemy was de eerste ‘knaller’ waarop alles los ging. Ik kwam fors dichterbij de hekken bij dit nummer. Gek genoeg stonden er nog steeds evenveel mensen voor je, alleen leken de mensen even afgevallen. Een emotioneel moment was toch wel Boulevard of Broken Dreams, een nummer dat zo ongeveer half Pinkpop mee kon zingen, dus deed hij het zelf maar amper. Hierna kwam er een stukje waarin ze verschillende nummers speelden (delen ervan) zoals Stand By Me en Highway to Hell. Dit was erg leuk en bevorderde de sfeer. Hardere nummers zoals American Idiot en Holiday brachten de menigte in een bewegende massa waarin ik zelfs bij de voorste hekken wist te komen, recht voor de band. Al de hele show lang waren er mensen op ’t podium gekomen en er was nog plaats voor één persoon. De persoon naast mij werd gekozen, een gast die zijn haar groen had geverfd (voor dit optreden?) en ook nog een groene bril droeg. Deze bril had hij al naar de zanger gegooid en nu mocht hij er zelf dus ook op. Ik gunde hem het wel maar had er zelf ook graag gestaan. Deze gast maakte er zeker een feestje van, hij ging los en het publiek ook op hem, wat een ervaring! Er werden ook nog shirts afgeschoten in een hogedrukspistool, er was vuurwerk en er waren vlammen. Na dit alles kwam het emotionele toegift Wake Me Up When September Ends en Give Me Novocaine. Voor mij persoonlijk jammer dat er geen knallend toegift was maar al met al was deze show echt geweldig! Green Day lijkt wel geboren op het podium. Na Green Day waren we allemaal kapot en zijn dus meteen naar de tent gegaan en daar ingezonken onder een ietwat regenende hemel.

Zondag was misschien wel de living hell: vreselijk brak ben ik wakker geworden onder een donkere hemel en toen ik naar buiten stapte had ik door dat vandaag de kou zou doorbreken. Vaarwel, prachtig weer. Zondag was ook de dag van het afbreken van de tent en het inpakken van de spullen. Allemaal oninteressante bijvoegsels, het eerste geplande optreden was: DeWolff, maar die haalden we totaal niet, we hadden veel te weinig tijd. Zelfs Danko Jones haalden we niet. Een uur voor Yeasayer en Slash waren we op het PinkPop terrein, ‘genoten’ van het weer en toen zijn we gesplitsd: ik wilde per se naar Yeasayer en de rest naar Slash. Mijn keuze pakte verrassend goed uit, Yeasayer speelde echt de sterren van de hemel en ik kan het weten, Caspar en ik hebben ze tenslotte ook in Paradiso gezien. Na Yeasayermaakte de regen niet uit want Florence + The Machine stond alweer klaar om de tent nog een keer op te blazen, helaas lukte het haar niet, by far. Ze viel echt tegen, ik ben zelfs bijna weggelopen. Daarna The Pixies, een band die geprezen werd door mijn ex-leraar latijn, een verstandig manm dus ik ging toch maar even kijken. Wel zittend want ik had echt geen kracht meer om zo lang te staan. The Pixies verbaasden zeker niet, maar vielen ook niet echt tegen. Gogol Bordello echter was een ware dance-act en de tent werd nog voor een keer opgeblazen, Gypsy-Punk was leuk om mee te maken maar onze benen waren helaas niet capabel meer.

Het laatste optreden zat er aan te komen, The Prodigy mocht de eenenveertigste editie afsluiten. In de voorste regione was er op zondag niet meer bij, dus maar een beetje in het midden plaats genomen. Maar bij The Prodigy kan je de pit niet ontkomen, en zo werd ik ook geramd door een of andere kleerkast. Het ging wel los maar het viel voor mij weg bij de vorige headliner Green Day. Ik vind de sfeer bij dit soort concerten gewoon iets minder, iets onvriendelijker. Desondanks sloten ze goed af, de frontman wilde nog wel een mosh-pit zien bij The Warriors dance ‘I want to see all of my Pinkpop warriors, all of my Prodigy warriors, all of my warriors!’ Na The Prodigy was er nog vuurwerk ter afsluiting en kwam Jan Smeets nog even het podium op om te zeggen dat we vooral bij de tweeenveertigste editie moesten zijn en dat we moesten stemmen (op de PvdA?). Wij zijn hierna afgereisd naar onze auto en daarna ben ik meteen in slaap gevallen. Het volgende moment was ik in mijn eigen vertrouwde straat. Pinkpop was erg leuk en ik denk er zeker over om volgend jaar weer te gaan maar we focussen ons nu op Rock Werchter als het festivals betreft.

PinkpopToen Caspar en ik afreisden naar de Pinkpoppersconferentie 2010 hadden we totaal niet het idee dat we, of een van ons, naar Pinkpop zelf zouden gaan. Wellicht als pers, accrediteren kan immers altijd, maar onze accreditatie faalde enigszins. Een week geleden kreeg ik echter een combiticket voor PinkPop voor mijn verjaardag, wat een geluk! De line-up van Pinkpop is weliswaar niet zo denderend als die van Rock Werchter (een festival dat Caspar en ik wèl samen gaan bezoeken van 1 t/m 4 juli), maar een festival is altijd een prachtige ervaring en je moet toch in ieder geval een keer in je leven naar PinkPop zijn geweest als Nederlander.

continue reading…

Abel moet helaas schaken, dus ik zal u in mijn eentje een leuke playlist met zijdelings commentaar voorschotelen. Dankzij dit voorval hebben wij wel de unieke buitenkans gekregen op een integrale uitzending van het flink ondergewaardeerde epos van The Doors, The Celebration of the Lizard. Dus vergeet niet te luisteren!

1. Eels – Beautiful Freak

2. The National – Bloodbuzz Ohio
3. Nick Cave – Ramblin’ Mind
4. Tindersticks – Tiny Tears

5. The Beatles – I Am the Walrus
6. The Doors – The End
7. Eric Clapton – After Midnight

8. The Yardbirds – Still I’m Sad
9. Dan McCafferty – Out of Time
10. Talking Heads – Crosseyed and Painless
11. Animal Collective – Brother Sport

12. The Prodigy – Voodoo People
13. Kid Cudi – The Prayer
14. Master(…) – Breakaway
15. Flinke Namen – Dansen

(klik verder voor uitleg bij de nummers)

continue reading…

Een treurige mededeling: op tweede paasdag ben ik niet aanwezig in verband met diezelfde feestdag. Gelukkig kan Abel die dag wel gewoon dus samen met een zijner vrienden gaat hij aanstaande maandag (05/04/2010) radio maken. Geen enkele reden dus om niet te luisteren!

Als toch een soort van goedmakertje heb ik een manier gevonden om direct de allernieuwste uitzending online te zetten, zo ongeveer meteen nadat die geweest is. Dus nu staat uitzending 10 al meteen online, en nummer 11 meteen maandag 5 april (of dinsdag, afhankelijk van mijn paasactiviteiten). Da’s nog eens goed nieuws, hè?

Download of luister online

De playlist van vandaag was weer erg divers, maar eerst moet gezegd worden dat deze keer niet Abel maar Sem mijn sidekick in de uitzending was. Hij heeft niet veel kunnen bijdragen aan de playlist maar het blok met Iggy & The Stooges en Wolfmother was duidelijk van zijn hand. Wat we vandaag, behalve Sems hardrock nog meer gedraaid hebben? Jay-Z die Forever Young verkrachtte en daarna meteen het origineel, de nieuwe single van Amy MacDonald, overgaand op Verve’s shoegaze verbonden met de chille blues van Fleetwood Mac. Daarna natuurlijk Sun King van The Beatles dat samen met Procol Harums ‘soul’-pop mooi aansloot op een verzoekje, Chicken Shack met I’d Rather Go Blind. De echte depressieve muziek kwam pas na een hip-hop liedje van Gorillaz en de ultieme zomerpop van Broken Bells, met de liedjes van de inmiddels overleden Sparklehorse en natuurlijk Hurt van Nine Inch Nails. Kortom, erg divers!

continue reading…