De bedoeling was, dat hier een foto zou staan waarop Jamie McDermott niet met zijn rug naar het publiek stond. Ik had graag zijn gezicht gezien of zelfs een close-up gemaakt, of de virtuele vogels die even later door Muziekgebouw ‘t IJ heenfladderden gefotografeerd hebben, maar linksvoor ons zat een man die dat blijkbaar niet wilde. Zijn redenering was sterk en onweerlegbaar. Hij had immers een kaartje gekocht voor deze voorstelling en betaald om te kijken naar het Irrepressibles-spektakel, dus dan was het logisch dat wij hier geen foto’s konden gaan zitten maken. Tja, wat moet je daar nou tegen inbrengen? Dat wij van de geschreven pers zijn maakt in zo’n geval natuurlijk niets uit. Het zal wel het verschil zijn tussen een luidenthousiast Paradiso-publiek en de bejaarde, brildragende en babbelende Holland Festival-bezoekers, waarvan een groot deel al voor het einde van het concert weg was gelopen.
Op het publiek na was het Muziekgebouw een geschikte omgeving voor The Irrepressibles. De Human Music Box, zoals het spektakel van de tienkoppige formatie in het kader van het Holland Festival heet, was net zozeer een popconcert als een performance, met adembenemende projecties en een ronddraaiend plateau waar het publiek omheen was gezeten. Dit alles speelde zich af in een soort kooi of doos die met doorzichtige doeken was omhuld. De menselijke speeldoos. Daarin zaten de veelheid aan bandleden als menselijke marionetten en op een verhoging McDermott als een prins die zijn volk toespreekt. Een van de knapste staaltjes van visuele pracht waren de witte vogels die plotseling, als duiven uit een hoge hoed, door het Muziekgebouw heenvlogen en over de wanden en balkons heenfladderden.
De serieuzere toonzetting van The Human Music Box, met The Irrepressibles als een rondreizend muzikantencircus dat aan het hof is ontboden, in plaats van rocksterren die hun nieuwe album promoten, werkte ook door in de muziek. Kon het debuut Mirror Mirror op momenten nog wel eens flauw aandoen in plaats van speels, de nieuwe nummers die in Amsterdam gespeeld werden klonken stuk voor stuk diepgaand en emotievol. Van Mirror Mirror werd slechts één nummer gespeeld, het magische ‘In This Shirt’ met een nog steeds huiveringwekkende opbouw en climax. Persoonlijk zou ik dat nummer aan het einde van de set hebben geplaats, zoals het ook de plaat afsluit, maar de daadwerkelijke eindnoten van ‘Prince’ waren minstens even mooi en beloven veel voor het aankomende album.
Toen McDermott vol overgave een tekst van blad begon op te dragen werd de scheidingslijn tussen concertzaal en theater vaag. De vraag is dan ook of The Human Music Box net zo goed gewerkt zou hebben in Paradiso, zonder stoeltjes en waar de nummers worden meegeklapt. Het was schrijnend om te zien hoe een vriendelijk “how are you doing?” van Jamie werd beantwoord met slechts een heel mager gestameld ‘yes’, terwijl diezelfde vraag in de poptempel zou kunnen rekenen op luid gejuich. Wat betreft de theatershow en projecties: dat hebben we Jónsi vorig jaar ook zien doen, dus het is zeker mogelijk. In de contreien van Muziekgebouw Bimhuis waren The Irrepressibles helaas toch een beetje misplaatst, wat verder niet afdeed aan een in elk ander opzicht sterk concert.