Yeasayer - Odd BloodEen van de hipste bandjes van het moment is het New Yorkse Yeasayer, een van de zogenaamde Brooklyn-bands die net als Animal Collective muziek maken die New Weird America wordt genoemd en daarin Afrikaanse ritmes met psychadelische rockgeluiden en een flinke dosis elektronica met elkaar weten te mengen. Zelf noemen ze het Middle Eastern-psych-snap-gospel. En met net een nieuwe CD (Odd Blood) uit, een concert in Paradiso waar Abel en ik zeker heen gaan en bovendien een plekje in de uitzending van morgen (luisteren!) is het belangrijk dat deze band op onze blog niet vergeten wordt.

Zoals uit de beschrijving hierboven hopelijk mag blijken is Yeasayer een nogal eclectisch groepje dat allerlei vreemde stijlen met elkaar vermengd. Dat klinkt meteen door op eerste nummer The Children: een slome beat met op de achtergrond ‘experimental sounds’ en een lome, zwaar vervormde stem die daarbij zingt. Dit klinkt weird, dit klinkt nieuw. Dit klinkt leuk! ‘Wat is dit?’ denk je, en ‘hier wil ik meer van horen!’.

En dat mag! Want na een volwaardige introductie met The Children komt meteen het hoogtepunt en de single van dit album, Ambling Alp. Dat begint met geluiden van water en vogels maar dan zet er een goede beat in die inderdaad wel wat Afrikaans heeft en horen we de stem van zanger Chris Keating. Die is niet slecht hoewel niet erg bijzonder. Wat meteen opvalt is hoe vrolijk deze muziek wel niet is; helemaal geen depressieve indiemuziek zoals bijvoorbeeld The Veils. Nee, dit is overweldigend vrolijk, catchy met een hook. Van de smurfenstemmetjes halverwege word ik helemaal vrolijk en live moet het ook een knaller zijn!

Ook het psychedelische en het ‘flowerpower-gehalte’ valt te horen, bijvoorbeeld op het begin van Madder Red met al die spacede geluiden. Maar dan zet die diepe beat in en ondanks het minimale geluid hebben we weer te maken met een echte indiepopsong. Dat komt vast door die ‘oeh’-koortjes. Ook de wilco-achtige gitaar die rustig op de achtergrond blijft is natuurlijk iets wat we bij Beautiful Freaks helemaal te gek vinden. Dat en alle andere kleine details maken de liedjes van Yeasayer zo speciaal.

Dezelfde formule met goeie popbeats, lekkere zanglijnen en op de achtergrond aangenaam gestoorde geluiden keren eigenlijk in elk nummer van Yeasayer terug en maken het album zo goed. Het wordt namelijk nooit echt experimenteel, het blijft altijd poppy, vrolijk, ja, het plezier spat er vanaf. Maar zonder flauw of melig te worden. Eigenlijk is alles bij Yeasayer perfect gedoseerd en zo komt het dat een band met zoveel tegenstellingen toch een totaal eigen geluid weet te krijgen. Afrikaanse ritmes tegenover het New Yorkse stadsgeluid, experimentele geluiden naast popbeats en vrolijk maar toch serieus te nemen; Yeasayer is het allemaal.

Na het rustige I Remember begint ONE weer lekker wild, met dit keer echte ritmes die zo van Vampire Weekend zouden kunnen zijn en weer de perfecte Yeasayer-mix die hierboven beschreven is, inclusief de psychedelica zonder geforceerd ’60s te klinken. Wel mis ik echte uitschieters bij Yeasayer, echt vrolijke indiehitsingles als Ambling Alp. De nummers zijn wel blij maar daarin heel gematigd. En dat geld eigenlijk voor alle aspecten van de Yeasayer-sound: het had nog net iets meer gemogen. Nummers die uitmonden in een totale kakafonie van gitaargefreak, ritmes waarvan je denkt ‘wat is dít?’ (denk aan Radiohead ten tijde van Hail to the Thief) of echt uitbundige zang zoals David Bowie in Heroes gebruikt; ik denk dat Chris Keating dat zeker aankan.

Na die kritiek klinkt ook Love Me Girl weer als een geniaal liedje. Space-synths openen het nummer met geluiden die zo op The Flaming Lips’ versie van Dark Side of the Moon hadden kunnen staan (maar dan ingehoudener), mompelende stemmen en dan langzaam opkomend die bezwerende beat. Als de zang invalt verandert het nummer in gladde R&B behalve dat de ‘rythm ‘n’ beat’ van Yeasayer van een totaal andere orde zijn. Toch blijft ook dit nummer weer hangen in zijn eigen sound en de muziek is gewoon erg goed alleen had nog beter gekund.

En aangezien de sound van de band in al zijn veelzijdigheid juist weer zo eenvormig is valt er weinig meer te zeggen. Ja, ook Rome bevat weer catchy deuntjes, droge geluidjes, sterke zang naast al het andere kenmerkende, Strange Reunions klinkt al even vreemd als de opener met een naar de achtergrond gemixte stem en gewoon weer coole beats en gave geluiden en is net als het opzwepende (ik hoor zelfs My Life in the Bush of Ghosts terug maar het mond uit in geluiden die aan Bowie’s Berlijnse periode doen denken) Mondegreen met overstuurde gitaartjes een geweldig nummer.

Ook het afsluitende nummer Grizelda brengt geen verandering in de geperfectioneerde geluidsbrei van het hipste bandje van Brooklyn en zo word ik achtergelaten met honger naar meer van deze te gekke sound. Steeds vaker luisteren tot ik elke experimentele noot op Odd Blood kan plaatsen en het hele album heb doorgrond. Maar tegelijkertijd zal ik zelfs dan niet tevreden zijn. Hopelijk kan ik het met Odd Blood nog uit tot Yeasayer zijn derde album met een totaal andere sound vult, of overtuigt het optreden volgende maand zo erg dat ik alsnog heilig overtuigd raak van de Yeasayer geluidsmix. Voorlopig blijf ik met gemengde gevoelens die prachtige tweede van Yeasayer nog maar luisteren. Jaarlijstjesmateriaal!

Nog een oud liedje van Yeasayer: